Interview

Uit Kunstpost

‘Heb je maar even de tijd om een museum te bezoeken? Loop dan een zaal binnen, draai soepel om je as en bestudeer alleen het kunstwerk dat in een flits in het oog springt.’ Het is een tip van Hendrik van Leeuwen (Amsterdam, 1952) die zowel met beeld als taal uit de voeten kan. In zijn schilderwerk speelt hij met gekantelde vierkanten. Laag op laag schuiven ze over elkaar. De patronen die ontstaan zijn volledig abstract, maar het is niet moeilijk om er uiteenlopende zaken als bergen, ijs of flats in te zien. Vormen die in wezen ontstaan uit evolutie en samenleving. De laatste tijd schrijft hij weer met enige regelmaat recensies in een krant (Den Haag Centraal). Een mooie manier, zegt hij,  om je ook terdege in het werk van anderen te verdiepen. In zijn studio thuis geeft hij schilderles aan de hand van jaarlijks wisselende thema’s. We treffen Hendrik echter aan in zijn atelier op de Tarwekamp, dat hij strikt voor zichzelf houdt.
Als je een dag of nacht in een museum mocht doorbrengen welk museum zou dat dan zijn?
Bijna iedereen noemt het Gemeentemuseum. Terecht. Ik laat het graag aan buitenlandse vrienden zien en ik kom er maandelijks, vaak meer dan eens. Maar die nacht zou ik wel willen doorbrengen in Tate Modern. Daar, midden in Londen, is zo verschrikkelijks veel moois te zien! Onlangs was ik er weer en zag ik een fantastische Modigliani-tentoonstelling.

Heb je zelf een werk gemaakt dat je absolute favoriet is?

Nee. Vaak denk ik, als iets mij zelf ook weer verrast : ik ben ergens geland. Maar dat gevoel vervliegt. Tja, favoriet… er zijn wel dingen die ik niet verkoop, die cruciaal voor me zijn, of die ik alleen zou verkopen als iemand er een kapitaal voor biedt. Ik zou het bijvoorbeeld hondsmoeilijk vinden om ‘De tuin van mijn moeder’ te verkopen. Dat schilderij heb ik dit voorjaar, na haar overlijden, gemaakt. Op de Open Dag merkte ik dat het erg aansloeg. Het heeft mooie kleurtjes en vormen om bij weg te dromen. Maar ik ben er hopeloos aan gehecht, het is te persoonlijk….

Wanneer ben je begonnen en hoe heeft zich dat ontwikkeld?

Ik heb een heleboel verhalen, maar op mijn zevende drong het met een schok tot me door hoe veelzeggend een beeld kan zijn. We verhuisden van Amsterdam naar Den Haag en opeens moest ik mezelf terugvinden in een andere wereld. Ik had niet genoeg woorden om het gevoel uit te drukken en maakte een ‘afscheidstekening’ van een muur met een gesloten poort, daarachter lag Amsterdam. Eén beeld vatte alles samen. Toen is het eigenlijk begonnen. In die tijd was ik al verliefd op taal. Ik weet nog dat ik mijn eerste letters schreef – a a p – en zo een glashelder beeld opriep. Die vreemde wisselwerking tussen beeld en taal is altijd gebleven. Voor mij zijn het twee sporen die parallel lopen en soms met elkaar versmelten. Schrijven is broodwerk, maar ik doe het wel met enige literaire pretentie. Ook het lesgeven, waarmee ik direct na de academie ben ik begonnen, beschouw ik als dankbaar werk. Door het vak steeds opnieuw uitleggen en te doorzien waar een ander behoefte aan heeft, heb ik zelf ook ongelooflijk veel geleerd. Door het vaderschap, en de energie die daarmee gemoeid is, is broodwerk wel een lange periode dominant geweest.